Op deze pagina leest u de ervaringen van medewerkers met cliënten van Lang Leve Thuis.
Als er een connectie is, komt het verhaal vanzelf
Soms begint het met een glimlach. Of een hand op de schouder. Een blik die zegt: “Ik zie je.”
Wanneer we echt de tijd nemen voor een cliënt - zonder haast, zonder oordeel - ontstaat er iets bijzonders. Vertrouwen. En pas als dat vertrouwen er is, durft iemand zijn of haar verhaal te delen. Een verhaal dat vaak verder teruggaat dan vandaag. Over ervaringen, over pijn, maar ook over kracht. En juist dat verhaal is essentieel om écht goede zorg te kunnen bieden.
Want achter iedere zorgvraag zit een mens. Met een verleden, gevoelens, angsten, gewoontes, en dromen.
Bij Lang Leve Thuis begint de zorg met verbinding. De foto bij dit verhaal laat precies dat moment zien: wanneer een cliënt zich gehoord en gezien voelt. Wanneer er ruimte is om te delen, omdat de band er is.
Daar begint de beste zorg.
Dementie is ook goed tussen de regels kunnen lezen
Bij het nieuwe zorgconcept Lang Leve Thuis hebben we veel te maken met cliënten met (beginnende) dementie. Leuk, maar uitdagend werk want je moet soms goed tussen de regels kunnen lezen om te begrijpen wat een cliënt voelt, bedoelt en wil.
Soms kunnen ze rustig zeggen dat ze niemand nodig hebben, terwijl dat natuurlijk wel het geval is. Het is dus belangrijk dat je de tijd neemt om elkaar te leren kennen en om het vertrouwen te winnen van je cliënt.
Zo kwamen we via de casemanager in contact met een cliënt die een Wlz-indicatie had gekregen. Ze kreeg tot dat moment één keer in de week thuiszorg. Zij vond dat ook meer dan genoeg. We zijn dan ook begonnen met één keer in de week langskomen en hebben dat rustig uitgebouwd naar drie keer per week. Door gezellig koffie te drinken, te praten en samen boodschappen te doen, wonnen we beetje bij beetje haar vertrouwen.
Het viel ons op een gegeven moment op dat we haar nooit zagen eten. Toen kregen we het vermoeden dat er misschien iets met haar gebit aan de hand was. Zij zelf zei van niet. We hebben toen haar zus gebeld, maar die kon ons ook niet verder helpen. Na veel gevraag en gezoek vonden we het telefoonnummer van haar tandarts en bleek dat ze in geen vier jaar was geweest. Ze was bang voor de tandarts.
Een afspraak plannen was dan ook lastig. Telkens zei ze: “Ik ga niet, ik ga niet.” Om haar over te halen om toch naar de tandarts te gaan, hebben we haar uitgenodigd om eerst lekker te gaan lunchen. Toen zagen we ook dat ze aan de voorkant van haar gebit een brug had die bij elke hap naar beneden zakte. Ze kon eigenlijk niet meer normaal eten.
De bezoekjes aan de tandarts werden er meer en uiteindelijk kreeg ze een nieuw en prachtig gebit. Ze heeft geen pijn meer en kan weer normaal eten. “Je bent een schat, ik ben je zo dankbaar.”, waren de onvergetelijke woorden die onze medewerker te horen kreeg.
Bovenstaande ervaring bewijst eens te meer dat tijd, persoonlijke aandacht en even dat stapje extra willen zetten, onmisbaar zijn om de kwaliteit van leven van cliënten met dementie te verbeteren.
Zorg kun je ook verrichten op de golfbaan
Zorg voor ouderen hoeft niet altijd thuis plaats te vinden of in een zorgcentrum. Integendeel, het is toch veel leuker om, als dat mogelijk is, er een keer lekker op uit te gaan. Bij Lang Leve Thuis proberen we dat zoveel mogelijk met onze cliënten te doen. Ook als het gaat om cliënten met dementie.
Even weg uit de eigen omgeving doet wonderen. En dan helemaal als je iets met ze gaat doen wat ze leuk vinden of waar ze positieve herinneringen aan hebben. Daar kom je achter als je de tijd hebt om je cliënt goed te leren kennen.
Zo zag een medewerker van ons bij een cliënt thuis een ‘put-hole’ op de grond liggen. Hij vroeg ernaar en zij vertelde enthousiast dat ze daar haar golfslagen mee oefende. Hij vroeg of hij het ook eens mocht proberen en binnen de kortste keren speelden ze fanatiek wedstrijdjes. Hij vroeg meer over haar golfverleden en kwam erachter dat ze jarenlang lid was geweest van een golfclub in Kijkduin.
Onze medewerker heeft het toen geregeld dat ze daar op de ‘put-baan’ konden spelen. Ze hebben twee uurtjes lekker gespeeld met koffie op de koop toe. Ze vonden het samen zo leuk, dat ze het in de zomermaanden regelmatig gaan doen en waarschijnlijk gaat er nog een andere cliënt mee ook.
Mooi dat je bij dementie toch vooruitgang kunt boeken
Als je werkt bij Lang Leve Thuis moet je soms cliënten met beginnende dementie voorzichtig aansporen om dingen te doen waarvan ze denken dat ze die niet meer kunnen.
Zo mocht één van onze cliënten op een gegeven moment niet meer autorijden. Dat werkte zo bij haar door dat ze onzeker werd. Ze dacht dat ze ook haar vaardigheden om haar scootmobiel te besturen, was verloren. Dus ze was haar mobiliteit kwijt en wilde vervolgens ook niet meer naar buiten.
We hebben toen de tijd voor haar genomen en haar continu op een kalme manier verteld dat naar buiten gaan goed voor haar was. En dat ze best nog wel op haar scootmobiel kon en mocht rijden. Na verloop van tijd wilde ze het onder begeleiding wel weer eens voorzichtig proberen. Eén van de medewerkers zou naast haar lopen en dan zou ze rustig gaan rijden. En wat bleek? Ze wist precies wat ze moest doen, stuurde, remde en versnelde keurig en bleef perfect in balans. Aan niets was te merken dat ze al maanden niet had gereden. Haar onzekerheid was in één klap verdwenen. Nu gaat ze regelmatig met haar scootmobiel en de medewerker even naar de markt om samen boodschappen te doen.