Marian en Arie zijn al 49 jaar getrouwd en maar liefst 52 jaar bij elkaar. Helaas werd in februari dit jaar blaaskanker bij Arie geconstateerd. “Daar doen ze niks meer aan”, vertelt Marian. “We hebben altijd afgesproken om voor elkaar te blijven zorgen en niet naar een verpleeghuis te gaan, dus die keuze was snel gemaakt.” Arie is bedlegerig en heeft een catheter. Soms mag hij eventjes uit bed. “We kunnen gelukkig weer samen ontbijten in de keuken.”
Lastige omschakeling
Een partner die ziek is, is emotioneel én praktisch gezien een hele omschakeling, weet Marian. “Het hele huis moest verbouwd worden om bijvoorbeeld het ziekenhuisbed kwijt te kunnen, dat vond ik best even moeilijk. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat ben ik bezig met de verzorging van mijn man en het huishouden. En ‘s nachts eigenlijk ook, want er gebeuren weleens ongelukjes. Dat ons hele leven is veranderd, moest ik echt berusting in vinden. Arie ook hoor, die zegt nog vaak: “Kon ik je maar helpen.”
“Voor Arie’s ziekte deden we alles samen. Van boodschappen doen tot koken en het huishouden: ik had een onbezorgd leven en werd in de watten gelegd. Hij is altijd goed voor me geweest. Nu komt alles op mij neer. Ik zou wel tien armen en benen willen om alles bij te houden!” Ook zijn er natuurlijk zaken die de één altijd oppakte, die als mantelzorger ineens op jou aankomen. “Zo deed Arie altijd de boekhouding en financiën. Ik had nog nooit gepind, want we gingen altijd samen op pad.”
Topteam
Twee keer per dag komt er een verpleegkundige van HWW zorg langs voor de medische hulp en verzorging. “We hebben geen kinderen en hadden bijna nooit mensen meer over de vloer, dus dit was in het begin best even wennen. Wel heb ik zelf ook in de zorg gewerkt, dus al snel ontstond er een leuke klik. Ik help de zorgmedewerkers zo goed als ik kan, en andersom. Ik houd van die meiden en weet hoe druk ze zijn. Toch zijn ze er niet alleen voor Arie, maar ook voor mij. Ik kan mijn verhaal even kwijt.”
De zorgmedewerkers zagen dat het teveel werd voor Marian. “Ik was heel veel afgevallen en kwam de deur bijna niet meer uit. Toen hebben ze ons gekoppeld aan een buddy, die bijvoorbeeld even bij mijn man kan blijven als ik een keer boodschappen doe en een kopje koffie buiten de deur drink met de buurvrouw. Dan houd ik Arie via de telefoon op de hoogte, dat vindt hij fijn. Ook helpt onze buddy met lastige dingen die ik moet regelen, bijvoorbeeld bij de gemeente. Daar ben ik zo blij mee! Ook met deze vrijwilliger klikte het weer zo goed, hij en Arie hebben beiden bij Defensie gezeten.”
Even rust
Aan leuke uitjes en clubjes buiten de deur komt Marian nauwelijks meer toe, maar ze vindt wanneer Arie overdag even slaapt haar rustmomentjes in haar hobby: knutselen. “Momenteel ben ik bezig met kerstkaarten en kersthangers maken. Ik zou andere mantelzorgers absoluut aanraden om ook een hobby te zoeken, want dit maakt je hoofd even leeg.”
Nog altijd verliefd
Je hoofd leegmaken is zeker nodig, want mantelzorger zijn is soms knap lastig, weet Marian als geen ander. “Veel mensen weten niet dat kanker ook mentaal heel wat teweeg kan brengen en voor agressie bij de patiënten zorgt, zeker op het einde. Arie kan soms helemaal uit de band schieten. Ik sta mezelf dan toe om even boos te zijn en ben de laatste tijd sowieso heel huilerig, maar weet ook: hij kan er niks aan doen.”
Gelukkig zijn er ook nog mooie momenten. “Hij zegt nog steeds dat hij verliefd op me is! We hebben zoveel leuke dingen meegemaakt, van marinefeestjes tot lopen met de honden en van varen tot werken in de moestuin. We hebben het goed gehad”, vertelt Marian. “En nog steeds”, vult Arie ineens aan. De foto van het stel spreekt boekdelen.